பேச்சிலர்ஸ் பேரடைஸ் - திருவல்லிக்கேணி

"..திருவல்லிக்கேணியில் வசித்த ஒருவர் வேறு வீடு போகவேண்டும் என்றாலும் திரும்பத் திரும்பத் திருவல்லிக்கேணிக்கே வந்துவிடுவான். அவனுக்கு இந்த உலகத்திலேயே வேறெந்த இடமும் மனதுக்குகந்ததாக இருக்காது.." - கு.அழகிரிசாமி, எழுத்தாளர்.

சென்னையில் வாழ்வது ஒரு சுகமென்றால், சென்னையில் பேச்சிலராக இருப்பதும் 'ஒரு வகையில்' சுகமே??? இதற்கு முன் பெங்களூரு, பெங்களூர்-ஆக இருந்த பொழுது அங்கே ஒரு 15 மாதங்கள் குப்பை கொட்டியிருக்கிறேன். அப்பொழுது பல விஷயங்களில் ரொம்ப கஷ்டப்பட்டிருக்கிறோம். Cost of living, போக்குவரத்து நெரிசல் முக்கியமாக உணவு. இரவு 8.30-க்குள் சாப்பிட்டுவிட வேண்டும். இல்லையென்றால் அவ்வளவு தான், வண்டியை எடுத்துக் கொண்டு அலையவேண்டியிருக்கும். அதுவும் 'அந்த' சாப்பாட்டுக்கே! சாம்பாரில் அதிகமான மிளகாய் பொடியும் பின் அதனை ஈடுகட்ட இனிப்பான பூசணிக்காய் அல்லது வெல்லம் கரைத்திருப்பார்கள். ஒரே இரத்த நிறமாக இருக்கும். வட இந்திய உணவு வகைகள் இருக்கும், ஆனால் இட்சி, தோசை, சாதம் சாப்பிட்டு பழக்கம் ஆனதால் லேசில் பிடிக்காது.

சுனாமி வந்து மூன்றாவது நாள், நண்பர்களின் பயமுறுத்தலையும் மீறி(?) ஒரு வழியாக சென்னை வந்து கால்வைத்தேன். (வரும்போதே திருப்பெரும்புதூரில் பேருந்து break down வேறு). முதல் நாள் வேலைக்கு சென்று கஃபேயில் காலை உணவை சாப்பிட்டேன். அங்கு பரிமாறப்பட்ட சாம்பாரை அவ்வளவு ரசித்து ருசித்து சாப்பிட்டேன், காஞ்ச மாடு கம்பங் கொல்லையில் பாய்ந்தது மாதிரி. அப்பொழுது தான் சென்னையில் அருமை பெருமை தெரிய ஆரம்பித்தது.

அல்லிப் பூக்கள் நிறைந்த குளம் கொண்டதால் பெயர் பெற்ற திரு-அல்லி-கேணி (எ) திருவல்லிக்கேணியில் ஒரு மேன்ஷனில் நண்பர்களுடன் வாசம். அருகாமையில் மெஸ், பார், கடற்கரை என்று சகல வசதிகளும் உண்டு. உலகில் உள்ள பசியெல்லாம் தீர்ந்தது போல ஒரு உணர்வு. எங்கெங்கு காணினும் மெஸ்கள், மேன்ஷன்கள்.

மேன்ஷன் வாடகையும் நமக்கு ஏற்றாற்போல இருக்கும். மாத வாடகை 500-ல் ஆரம்பித்து 2500-க்கும் மேல் இருக்கிறது. திருவல்லிக்கேணியில் எங்கு பார்த்தாலும் மேன்ஷன்கள் இருக்கும். ஒவ்வொரு சந்திலும் இறுக்கமாகவும் சிறிய அறைகள் கொண்ட புறா கூண்டுகள் போல இருக்கும். மூன்று ஒரு நபர் கட்டில்களைச் சேர்த்தால் வரும் அளவுக்கு இருக்கும் அறையில் நாங்கள் நான்கு பேர் தங்கியிருக்கிறோம். இருவர் இரு கட்டிலில், அந்த இரு கட்டிலுக்கு இடையில் இருக்கும் இடைவெளியில் இருவர். காசுக்கு தகுந்தாற் போல பொது/தனி குளியல் + கழிப்பறை மற்றும் சுகாதாரம். காற்றோட்டம் தேவையென்றால் சன்னலுடன் கதவையும் சேர்த்தே திறந்து வைத்திருக்க வேண்டும். (எங்கள் அறையில் இருந்த ஒருவனிடம், எங்காவது பூகம்பம் வந்தால் உடனே மொபைல் மற்றும் மின்சாரம் தடைபடும் என்று சொல்லிவைத்திருக்கிறோம். சுனாமி வந்து சில நாட்களே ஆன நேரம். ஒரு முறை இரவில் திடீரென்று மின்சாரம் போனது. அப்புறம் அவனை பார்க்கவேண்டுமே. வெளியே வந்து படுத்து விட்டான். ரிசப்ஷனில் இருக்கும் பாய் வெளியில் இருக்கும் கேட்டை பூட்டிவிடுவதால் அங்கே வராண்டாவிலேயே சில நேரம் நின்றிருந்தான்).

சில வருடங்களுக்கு முன்பு கூட சிறு நில அதிர்வுகள் தோன்றியது. அன்று இரவு மெரீனா முழுவதும் குவியல் குவியலாக பேச்சிலர்கள். ஜாலியான இரவு அது! என்ன தான் கோடை காலமாக இருந்தாலும், கடல் அருகே இருப்பதனால், மாலை மற்றும் இரவு வேளைகளில் குளிர்ந்த காற்று வீசும். அதற்காகவே திருவல்லிக்கேணியை விட்டு வர மனது வராது.

இங்கு கொடுமை என்னவென்றால் தண்ணீர். பற்றாக்குறையெல்லாம் இல்லை. 'கடல்ல இருந்து ஸ்ட்ரெய்ட் கனெக்க்ஷன் போல' உப்பு கரிக்கும். சாப்பிட கையைக் கழுவும் பொழுது அந்தத் தண்ணீர் வாயில் பட்டாலே உப்பு கரிக்கும். அந்தத் தண்ணீரில் குளித்தால் நிச்சயம் முடி உதிரும். துணி துவைத்தால் நுரை அடங்காது. அதனால் சோப்பு போனதா இல்லையா என்பது கூட தெரியாமல் குத்து மதிப்பாகத்தான் அலச வேண்டும்.

ரத்னா கஃபே, முருகன் இட்லி கடை தவிர மதிய சாப்பாட்டிற்கு மேன்ஷன் பக்கத்தில் உள்ள காசி விநாயகா, ஆந்திரா மெஸ். காலை மற்றும் இரவு உணவுக்கு அம்பாள் மெஸ் உண்டு. அங்கு தினமும் ஒரு ஸ்பெஷல் மசாலா தோசை. சில நேரங்களில் சுற்றுலா வரும் வெளிநாட்டினர் அந்த மெஸ்சுக்கு வந்து இட்லியையும் சாம்பாரையும் ரசித்து சாப்பிடுவதை பார்க்கலாம்.

பிரதான பெல்ஸ் சாலையில் இருந்து அண்ணா சாலை நோக்கி செல்லும் வழியில் உள்ளது சாரதா மெஸ். இங்கு மதுரையின் அயிரை மீன் குழம்பு சிறப்பு. என்ன, வஞ்சிரம் மீனாக இருந்தால் ஒரு மீனை துண்டாக்கி ஒரே துண்டு மட்டும் சாப்பிடுவதால் கஷ்டம் தெரியாது. ஆனால், அயிரை மீன் குழம்பை ஒரு கிண்ணத்தில் போட்டு தரும்பொழுது அதில் சுமார் 50-75 குட்டி குட்டி மீன்கள் வெந்து கிடக்கும். ஆனால் ருசி அந்த கஷ்டத்தை மறைத்து விடும்.

இவை தவிர திருவல்லிக்கேணியில் எங்கு இருக்கும் மெஸ்சில் சாப்பிட்டாலும் ருசியாக இருக்கும். இரவு 2 மணிக்கு வெளியே வந்தாலும் ஏதாவது ஒரு கையேந்தி பவன் இருக்கும். ஆக பட்டினியாக தூங்க வேண்டியது இல்லை. சில சமயம் நேரமாகிவிட்டால் இரவு காட்சி முடிந்து வரும்பொழுது சாப்பிட்டுக் கொள்வோம். சாந்தி தியேட்டர் - சேப்பாக்கம் திரும்பும் பொழுது இருக்கும் மூலையில் ஒரு கையேந்தி பவன் இருக்கும். இரவு எவ்வளவு நேரம் ஆனாலும் அங்கு உணவு கிடைக்கும். (Hygenic எல்லாம் பார்க்கப்படாது).

இரவு உணவு முடிந்ததும் சற்று காலாற நடக்கலாம். கையில் சில வாழைப்பழங்கள், பெல்ஸ் சாலையின் ஓரத்தில் இருக்கும் 3/-ரூபாய் இத்தாலியன் சாஃப்டி ஐஸ்கிரீம் மற்றும் சில கடலை மிட்டாய்களுடன் (ஆ)சாமிகள் புறப்பாடு. அங்கிருந்து கண்ணகி சிலை சென்று பின் கடற்கரை சாலை, காமராசர் சாலை வந்து மறுபடியும் பெல்ஸ் சாலை முடிந்து இரவு உலாவை முடித்து அறைக்கு வந்து படுத்தால் சுகமான நித்திரை வரும், கனவுகளோடு.

போக்குவரத்தை பொறுத்த வரையில் அங்கிருந்து மத்திய இரயில் நிலையம் 4 கி.மீ. அதனால் ஊருக்கு போகவேண்டும் என்று தோன்றினால் போதும், உடனே 10 நிமிட நேரத்தில் இரயில் நிலையத்தில் ஆஜர். சென்னை எழும்பூரும் அருகாமையிலேயே. அதனால் வெளியூருக்கு செல்பவர்கள் கஷ்டப்பட தேவை இல்லை. பேருந்தும் அடிக்கடி இருப்பதால் பிரச்சினை இல்லை. அங்கிருந்து கோயம்பேடுக்கும் நேரடி பேருந்து உண்டு.

நிறைய கடைகள் உண்டு என்பதால் ஷாப்பிங்கை அங்கேயே முடித்துவிடலாம். சிலருக்கு ஷாப்பிங் என்றாலே தியாகராய நகர் தான் என்பதால் 13 / 13B பிடித்தால் நேராக தி.நகர் பேரூந்து நிலையத்துக்கு lift(?) கொடுத்துவிடுவார்கள், டிக்கட்டுடன். 2001-ல் வேலை பார்த்தபொழுது காலையில் தி.நகரில் இருக்கும் அலுவலகத்துக்கு 13/13B-ஐ எதிர்பார்த்து நிற்போம். அந்த கூட்டத்தில் ஏறி கசங்கி, அலுவலகத்துக்கு வந்து சேர 1 மணி நேரம் ஆகிவிடும். அதுவும் கூட்டம் அதிகம் என்றால் நடத்துனர் பயணச்சீட்டு கொடுக்க ராயப்பேட்டையில் வண்டியை சில நிமிடங்களுக்கு நிறுத்தி விடுவார். ("ஏங்க! நீங்க ஓட்டுனரா? நடத்துனரா? வண்டியை நடத்தியே கூட்டிகிட்டு போரீங்க?"). அந்த வெயிலில், இறுக்கத்தில், புழுக்கத்தில் சட்டை முழுவதும் நனைந்து விடும்.

பொழுதுபோக்கு? திருவல்லிக்கேணியை சுற்றி உள்ள பொழுதுபோக்கு இடங்கள் என்னவென்று பார்த்தால் கூப்பிடும் தூரத்தில் கடற்கரை, பார்த்தசாரதி கோவில், அருகில் மைலாப்பூர் கபாலீஸ்வரர் கோவில், இரண்டு வருடங்களுக்கு ஒரு முறையேனும் 'மழை' ஆட்டம் நடைபெறும் சேப்பாக்கம் கிரிக்கெட் அரங்கம், சினிமா பிரியர்களுக்கு சத்யம், தேவி, சாந்தி, ஆர்பர்ட், உட்லாண்ட்ஸ், மெலோடி, அண்ணா என்று எண்ணற்ற சினிமா கொட்டகைகள், பழைய பைக்குகள் வாங்க பெல்ஸ் சாலை என்று பட்டியலே போடலாம்.

இந்தியாவில் எங்கும் கிடைக்காத பாடநூல்கள் இங்கிருக்கும் பைகிராப்ட் சாலை என்று அழைக்கப்படும் பாரதி சாலையில் கிடைக்கும். கண்ணகி சிலையை நோக்கி செல்லும் சாலையில் வரிசையாக புத்தக கடைகள் இருக்கும். அந்த புத்தகக் கடையின் வாசல்களில் பழைய புத்தகங்கள் அடங்கிய நடைபாதை கடைகள் இருக்கும். புத்தகம் வாங்க வருபவர்கள் முதலில் இந்த நடைபாதை கடைகளில் விசாரித்துவிட்டு அங்கு இல்லை என்றால் புதிய புத்தகங்கள் வாங்க கடையினுள் நுழைவார்கள். சில சமயம் பல உபயோகமான புத்தங்கங்கள் கிடைக்கும். சாவியின் 'வாஷிங்டனில் திருமணம்' மற்றும் சில .NET புத்தகங்கள் எனக்கு இங்கு கிடைத்திருக்கின்றன (CD-உடன்).

பகவான் ஸ்ரீகிருஷ்ணர் எழுந்தருளியிருக்கும் கோவிலான பார்த்தசாரதி கோவில் பல்லவர்களால் கட்டப்பட்ட சென்னையின் புராதான கோவில். 8ம் நூற்றாண்டில் கட்டப்பட்ட இந்த கோவில் ஆழ்வார்களால் பாடப்பட்ட தளம். மகாகவி பாரதி வாழ்ந்து காலமாகிப் போன வீடு இந்த கோவிலுக்கு எதிரில் உள்ளது. அரசு அந்த வீட்டை 'பாரதி நினைவு' இல்லமாக்கியது.


இந்துக்கள் மட்டும் அல்லாது பிற மதத்தவரும் கணிசமாக வாழும் இடம் திருவல்லிக்கேணி. ஆற்காடு நவாப் வீடான அமீர் மகால், வாலாஜா மசூதி, சேப்பாக்கம் பேலஸ் போன்றவையும் உண்டு.



பேச்சிலர்கள் Saturday-வை Water-day ஆக்கிய பிறகு Sunday-ஐ Fun-day ஆக்கும் முயற்சியின் அடுத்த கட்டமாக சரண்புகுவது சினிமா கொட்டகைகள் தாம். சனிக்கிழமை இரவுக் காட்சி என்பது special. காரணம், முதல் ஆட்டத்தினை பாரில் முடித்துவிட்டு இரண்டாம் ஆட்டம் ஆடும் இடம் சினிமா கொட்டகைகள். நகரத்தில் அத்தனை சிறந்த கொட்டகைகளும் 10 முதல் 30 நிமிட பயண தூரத்திலே இருப்பது சிறப்பு. சத்யம் தவிர தேவி, உட்லாண்ட்ஸ், ஆல்பர்ட், மெலோடி ஆகியவற்றில் பெரும்பாலும் ப்ளாக்கில் தான் வாங்க வேண்டும் என்பதால் 'நிதானமில்லாமல்' நிதானமாகப் போகலாம். வேண்டிய படம் கிடைக்கவில்லையென்றாலும் வேறு ஏதாவது ஒரு படத்திற்கு போய் வரலாம். எதுவும் கிடைக்கவில்லையென்றால் இருக்கவே இருக்கிறாள் கடல அன்னை. அப்படியே கடற்கரையை ஒரு சுற்று சுற்றிவிட்டு வந்தால் ரம்மியமாக இருக்கும்.

இவையெல்லாவற்றையும் விட திருவல்லிக்கேணியில் ஒரே ஒரு பெருங் கொடுமை என்னவென்றால், வெளியே வந்தால் அதிகம் தென்படுவது ஆண்களின் தலைகள் தான். சைட் அடிக்க பெண்களே இல்லாமல் இருந்தால் எப்படி இருக்கும் பசங்களுக்கு? அது தான் இந்த நூற்றண்டின் மிகப் பெரும் கொடுமைங்க.